garip bi döngüsü var hayatın.
artık daha sık tekrarlıyorum bunu,daha çok inanıyor,daha çok delil topluyorum...
zaman zaman akıl erdirilemeyecek kadar çapraşık,ama hep garip bi döngü...

atılan her adımda biraz daha uzaklaşmak gibi....her eklenen hayatla beraber,biraz daha yabancılaşmak,daha çok kendine kalmak gibi.

uzun yada geniş ya da dar ya da çıkmaz denilen her yolun hep aynı kapıda sonlanması gibi mesela...

ayağımızı her kaldırışımızda,bizi içine doğru çeken malum kuvvete yenilmek gibi her defasında...
durmakla,aynı hızda - aynı yönde ilerlemenin birbirine denkliği gibi ya da....

uyudukça yorgunluğun artması,
konuştukça anlatmanın daha da zorlaşması
yazı uzadıkça sözün düğümlenip kalması mesela...

sahiplendiğin ilk anda elinden kayması gibi...
ya da öğrenilen her yeni bilgiyle beraber daha cahil hissetmek kendini
aklını başına topladıkça salak olmayı istemek gibi bir de...