iki dağın arasında kalmışam...

ayağa kalktım,bekledim bi süre...
belimi doğrulttum kaç zaman sonra...yükümü kendimden bildim,ezilmedim altında...
dikleştirdim omuzlarımı...
bir tutam saç kopmuş,kayıverdi ayakuçlarıma,gözümden damlayandan bir zaman sonra...
doğruldum...yenilenmiş gibi,yeğnilemiş gibi....
kamburlarımı törpüledim zamana sürte sürte...şimdi işte geçtim sığ( a )madığım dehlizlerden sırayla...önce mekandan,sonra dizlerimden çekilen sudan ve boyumca büyüttüğüm umudumdan,düşlerimde umduğumdan...ben giderken, sen yönünü boşluğa dönmüşken ve silerken benden kalan parmakizlerini zamandan öylece durup kalışımdan...
hepsinden geçtim sırayla...kapı kapılara açıldı...yol çıkmazlarda son buldu...geri dönmedim...

uyku tutmasın istedim...uzayıp gitsin cümleler sabaha dek...
ama her elimi uzatmamla ordan oraya savruldu sözcükler...

kalktım yürüdüm sonra biraz...odanın içinde döndüm durdum...
böyleydi...başladığı yerde buluyordu insan kendini hep....bi de bulduğu umduğuna denk olmuyordu herzaman...

ayaklarımızı yolun üzerinde sabit kıl rabbim...
sıkışıp kalmışlıklarımızda yüreğimizi açan,genişleten sen ol...

.......