ömür dediğin kaç bahar?

ne kadar çok insan biriktiriyoruz farkına varmadan....hepsinden bişey alarak,hepsinde kendimizden bir parça bırakarak.amaçsızca zamanımıza ortak olan insanlar.kendi seçtiklerimiz değil,mecburiyetlerimizin aynı paydada buluşturduğu....hani olmasa da hayatımızda çok şey değişmeyecek olan cinsten.eksikliğini hiç hissetmeyeceğimiz,mevz-u bahis konuya dair birer ayrıntı belki sadece...
o kadar çok gidenim var ki....gittiklerimin sayısına denk!hiç beceremedim insan biriktirmeyi.bir vardılar,yok oldular bir de.zaman bitti,biterken yakınlıklar...
karsılaşmamış olsaydık belki de hiç söylenmeyecekti bu cümleler...kendimi hesaba çekmek;aslında yanlış yaptığımı farketmek durumunda kalmayacaktım hiç...oysa sen ne kadar sevinmişe benziyordun,ben donuktum bi de...sabah hali dedim ama........
bugün biri buldu beni...beni gördüğüne sevindi....donuktum ben;havadandır dedim,geçiştirdim.

bu defa arayacağım ama....arada bir hal hatır sormayı ihmal etmeyeceğim....kaç bahar daha kalmıstır ki hayatımızda.son değildir ya hepsi de !!!!ilk olma ihtimali de yok zaten : ))

o kadar da büyük değilmiş içinde boğulup kaldığım şehir...ondan olmalı üzerime çöken alıklık....